ျမဴခိုးေတြ ေဝ

ေမာင္ခ်မ္းမြန္

.

.

ဒီၿမိဳ႕ေလးကိုျပန္မေရာက္ျဖစ္တာ ယခုဆို လွ်င္ သံုးႏွစ္ခန္႕ရွိခဲ့ေခ်ၿပီ။ သံုးႏွစ္ဆိုသည္မွာ အလြန္ၾကာေညာင္းသည့္ကာလ မဟုတ္ေသာ္ ျငားလည္း စိုင္းေနာင္၏ ရင္ထဲတြင္ အရာရာ စိမ္း ေနသလို ခံစားေနရသည္။ ေၾသာ္ စိမ္းမွာပဲေလ။ ထင္းရွဴးစိမ္း၊ သစ္ေတာစိမ္းနဲ႔မိစိမ္းကားႀကီး တို႕ရွိရာ နယ္ေျမမဟုတ္ပါလား။

ထုိစဥ္ ကားမူးတတ္၍ ခပ္ဟဟဖြင့္ထား ေသာ ကားျပဴတင္းေပါက္မွ ႏွင္းရနံ႕ပါေသာ ေအးသက္သည့္ေလက ဝင္လာသည္။ ဇစ္မဆြဲရ ေသးေသာ အေႏြးထည္အက်ႌကို ခါးဆန္႕၍ ဆြဲ လိုက္ၿပီး သိုးေမႊးျဖင့္ ယက္ထားေသာ အျဖဴ ေရာင္ အေႏြးထည္ဦးထုပ္ကို တစ္ခ်က္နမ္းကာ ေဆာင္းလိုက္သည္။ ဦးထုပ္က ခ်ယ္ရီရနံ႔သင္း ေနသည္။ ဒီခ်ယ္ရီရနံ႕ေရေမႊးကို သူမက ယိုးဒ ယားျပန္လက္ေဆာင္ ေပးထားသည္။ ''နင္ တစ္သက္လံုး ခ်ယ္ရီေျမျဖစ္တဲ့ တို႕ၿမိဳ႕ေလးကို မေမ့ရေအာင္လို႕ နင့္အတြက္လက္ေဆာင္ဝယ္ ခဲ့တာ''ဟု သူမက စိုင္းေနာင္ကို ရိသဲ့သဲ့ ေျပာ ကာ ေပးခဲ့သည္။

''နင္ တျခားရက္ေတြျပန္မလာတာ ကိစၥ မရွိေပမယ့္ တို႕ၿမိဳ႕ရဲ႕အသက္တမွ်အေရးပါတဲ့ ေန႔ကိုေတာ့ ျပန္လာသင့္တာေပါ့ဟာ''

''ေတာ္စမ္းပါ။ အဓိပၸါယ္မရွိတဲ့ အလုပ္ ေတြ''

''ဘာ . . . . . ။ နင္ စကားကို ျပန္ျပင္ ေျပာလိုက္စမ္း စိုင္းေနာင္''

သူမ စိတ္တိုသြားသည္ ထင္သည္။ တုန္ ယင္ေနေသာအသံတြင္ ေဒါသေတြကအလိပ္ လိုက္ ပါလာသည္။ သို႕ေသာ္ စိုင္းေနာင္ကေတာ့ မေလ်ာ့။ ၾကပ္ပူထိုးေလေရာင္ေလဆိုတာ စိုင္း ေနာင္မွ စိုင္းေနာင္အစစ္။

''ဒီကိစၥနဲ႕ပက္သက္ၿပီး နင္နဲ႕ ခဏတိုင္း ရန္ျဖစ္ခဲ့ရၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ငါျမင္တဲ့အမွန္တရားက လည္း ေရြ႕လ်ားသြားမွာ မဟုတ္ဘူး နန္းဟြမ္ ေဖြး''

''ေတာက္ . . . .။ ေအး နင္လိုခ်င္တဲ့ ငါ့ ဆီကအခ်စ္ ေသေတာင္မရဘူးသာ မွတ္ လိုက္ပါ . . . .''

''ဂြပ္''

.

နန္းဟြမ္ေဖြးက ႀကိဳးဖုန္းကို ဂြပ္ခနဲ ျမည္ ေအာင္ ခ်သြားသည္။ သူမနဲ႔ သူ၏အခ်စ္ ဇာတ္ လမ္းသည္ ေတာင္ႀကီးသြားသည့္ လမ္းကဲ့သို႕ ေကြ႕ေကာက္လြန္းသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ထင္း႐ူးပင္အုပ္ႀကီးမ်ားကဲ့သို႕ ေအးျမလြန္း သည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ခ်ယ္ရီရနံ႕မ်ားကဲ့သို႕ ေမႊးပ်ံ႕လြန္းသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္မူကား ႏွင္း ေဝေနေသာ ေတာင္တက္လမ္းကဲ့သို႕ အႏၱရာယ္ က လက္တစ္လံုးၾကားမွာပင္တည္ရွိေန၏။

''ေဟ့ေကာင္ ထ ထ။ ေအးသာယာ ေက်ာ္သြားၿပီ။ တို႔အေညာင္းေျပလမ္း ေလွ်ာက္ ဆင္းရင္း ေကာ္ဖီေလးဘာေလး ေသာက္ၾက ေအာင္''

ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ ဦးစိုင္းလူက ကားတံခါး ကို ဝုန္းခနဲပိတ္ကာ ေရွ႕ကေနဆင္းသြားသည္။ သီတင္းကြၽတ္လျပည့္ေန႕သည္ ေဆာင္းတြင္းသို႔ ခ်င္းနင္းဝင္ေရာက္စ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း ေအး သာယာ အလြန္၏ ေတာင္ကုန္းေလးတြင္ ျမဴမ်ားက ေဆာင္းတြင္းေရာက္ေနသကဲ့သို႕ ေဖြးေဖြးျဖဴေနသည္။ မေန႕ကညေန ၅ နာ ရီကတည္းက ရန္ကုန္မွထြက္လာခဲ့ေသာ္လည္း လမ္းတြင္ ဦးေလးစိုင္းလူ၏အသိမိတ္ေဆြ တို႔ဆီ ဝင္ေနေသာေၾကာင့္ ယခုနံနက္ ၇ နာ ရီထိုးေနသည္ကိုပင္ ေတာင္ႀကီးသို႕ မေရာက္ ေသးေပ။ စိုင္းေနာင္က ဘြတ္ဖိနပ္ကိုခြၽတ္ကာ ေျခဗလာျဖင့္ ေကာ္ဖီဆိုင္အတြင္းသို႕ ဝင္လိုက္ သည္။

''ဟာ ငါ့တူ။ ဒီေလာက္ေအးေနတာ ဘာ လို႕ ဖိနပ္ကိုခြၽတ္ခဲ့တာလည္းဟ''

''သံုးႏွစ္ႀကီးေတာင္ ခြဲခြါခဲ့ရတဲ့ ဇာတိေျမ ေတာင္ႀကီးကို ေျခဖဝါးကေန ႏွလံုးသားထဲ အထိ ျပန္စိမ့္ဝင္လာမလားလို႕ ကြၽန္ေတာ္ခြၽတ္ ခဲ့တာပါ ဦးေလး''

''ေတာ္စမ္းပါကြာ။ ဒီခ်ိန္ထိ ကဗ်ာဆန္မ ေနစမ္းနဲ႕။ မင္း အသဲကြဲမွ ကဗ်ာဆန္ကြ ဟား ဟား''

ဦးစိုင္းလူႏွင့္ စိုင္းေနာင္သည္ တူဝရီးဟု ဆိုေသာ္လည္း အသက္အားျဖင့္ ၁ဝ ႏွစ္မွ်သာ ကြာသည္။ တူဝရီး၏ဆက္ဆံေရးသည္ သူ ငယ္ခ်င္းကဲ့သို႕ပင္ ပြင့္လင္းလွသည္။

''ဦးေလးကလည္းဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္ ေအာင္ ေအာင္ျမင္ျမင္ လႊတ္တင္ႏိုင္မွာပါ''

ေျပာေျပာဆိုဆို ဦးစိုင္းလူ၏ေဘးတြင္ထိုင္ ကာ ငွဲ႕ထားေသာေရေႏြးၾကမ္းကို မမႈတ္ပဲ ေသာက္လိုက္သည္။ ေမႊးပ်ံ႕ေသာလက္ဖက္ ေျခာက္အနံ႕က သူ၏ ေသြးေၾကာထဲသို႕ စီးဝင္ သြားသည္။ ၾကည့္ရသည္မွာ ဒီလက္ဖက္ေျခာက္သည္ ဆုိင္တြင္ဝယ္ေသာ လက္ဖက္ေျခာက္ မဟုတ္ဘဲ ကိုယ္တိုင္ေလွာ္ထားေသာလက္ဖက္ ေျခာက္ျဖစ္ဟန္တူ၏။ ဒီရနံ႕ကိုသူ ေသာက္ခဲ့ဖူး သည္။

''ေမႊးေနတာပဲ လက္ဖက္ေျခာက္က။ အရသာလည္း ေတာ္ေတာ္ ရွိတယ္''

''ရွိမွာေပါ့။ ဒါ ရိုးရာလက္ဖက္ေျခာက္ေလ။ တို႕ဘိုးဘြားစဥ္ဆက္က ေလွာ္ခဲ့တဲ့ နည္းလမ္းနဲ႕ အေမ ကိုယ္တိုင္ ေလွာ္ထားတာ''

''ဟုတ္လား''

''ဟုတ္တယ္။ အဲဒီလိုပဲ ရိုးရာဆိုတာ ဖ်က္ သင့္တဲ့အလုပ္တစ္ခုမဟုတ္ဘူး''

ထိုကဲ့သို႕စကား စလာသည္ဆိုလွ်င္ သူမ ဘာေျပာေတာ့မည္ဆိုတာ သူသိသည္။ ျပႆ နာမျဖစ္ခ်င္၍သာ စိုင္းေနာင္က ၿငိမ္နားေထာင္ ေနလိုက္သည္။ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္တုန္းက သူမနဲ႔သူ အႀကီးအက်ယ္ ရန္ျဖစ္ထားသည္ မဟုတ္ပါလား။

.

''မီးပံုးပ်ံပြဲေတာ္ဆိုတာကလည္း အဲဒီလိုပဲ။ ၁၃ဝ၃ ခုႏွစ္ကတည္းက စတင္က်င္းပလာခဲ့တာ။ ခုဆို ႏွစ္ေပါင္းမနည္းေတာ့ဘူး။ ဒီလိုဘိုးဘြား ေတြရဲ႕ ႐ိုးရာကို ငါတို႕က ထိန္းသိမ္းရမယ္ေလ။ မီးပံုးပ်ံလႊတ္တာ အေပ်ာ္သက္သက္ လႊတ္တာ မဟုတ္ဘူး။ နတ္ျပည္မွာရွိတဲ့ စူဠာမုဏိေစတီ ေတာ္ကို ပူေဇာ္တာပဲ။ ဒါ ေကာင္းတဲ့ ကိစၥမ ဟုတ္လို႕ ဘာလဲ''

''ငါ ေအးေအးေဆးေဆး ေနပါရေစကြာ။ ငါ့ကို ဒါေတြ လာမေျပာစမ္းပါနဲ႕''

''ေျပာရမယ္ ေျပာကို ေျပာရမယ္။ ဒီမီးပံုး ပ်ံက်င္းပတာကို နင္က ေငြကုန္တာတစ္ခုတည္း ပဲ ျမင္တာကိုး။ ေဟာ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕သူ ၿမိဳ႕ သားေတြ၊ ရွမ္း၊ ဓႏု၊ ပအိုဝ္း၊ အင္းသား၊ ဗမာ စတဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ညီညီ ၫြတ္ၫြတ္နဲ႕ျမင္ရတာ ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလဲ။ ၿပီးေတာ့ ဝင္ေငြေတြၾကည့္ဦး။ ျမန္ မာျပည္ အရပ္ရပ္ကပါမကဘူး။ ကမၻာလွည့္ခရီး သြားေတြပါ ႏွစ္တုိင္းႏွစ္တိုင္း ေသာင္းခ်ီသိန္း ခ်ီလာတာ။ သူတို႕ဆီကေနႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ တစ္ဖက္တစ္လမ္းကေန ဝင္ေငြရတယ္။ ႏိုင္ငံ ေတာ္တင္မကဘူး ဒီမွာရွိတဲ့ ေစ်းဆိုင္ေတြ ေဟာ္တယ္ေတြ တည္းခိုခန္းေတြ ကယ္ရီသမား ေတြ ထမင္းဆိုင္ေတြ အကုန္လံုး ဝင္ေငြရၾက တယ္''

နန္းဟြမ္ေဖြးက မရပ္မနား တရစပ္ေျပာ ေနသည္။ စိုင္းေနာင္က မ်က္ေမွာင္ကုတ္လိုက္ ၿပီး . . .

''ေအး ဒါဆို စိန္နားပန္တစ္လံုး ဘယ္ ေလာက္ကုန္လဲ''

''၁၅ သိန္းနဲ႕ ၂ဝ နဲ႕ ၾကားေပါ့''

''ညမီးႀကီးကေကာ''

''သိန္း ၅ဝ ဝန္းက်င္''

''ဟုတ္ၿပီ တစ္ႏွစ္ကို စိန္နားပန္ ဘယ္ႏွစ္ လံုးလႊတ္ၿပီး၊ ညမီးႀကီး ဘယ္ႏွလံုးလႊတ္တင္ လဲ''

''စိန္နားပန္ ၅ဝ ေလာက္လႊတ္ၿပီး ညမီး ႀကီး ၈ဝ ေလာက္လႊတ္တယ္''

''အိုေက။ တြက္ၾကည့္စမ္း စိန္နားပန္ အလံုး ၅ဝဆုိရင္ သိန္း ၂ဝ နဲ႕တြက္ရင္ သိန္း ၁ဝဝဝ။ ညမီးႀကီး အလံုး ၈ဝ ကို သိန္း ၅ဝ နဲ႕တြက္ရင္ သိန္း ၄ဝဝဝ။ စုစုေပါင္းသိန္း ၅ဝဝဝ။ ဒါေတာင္ ေန႕လႊတ္တဲ့ အ႐ုပ္ေတြ မပါေသးဘူး။ ေအးအဲဒီ သိန္း ၅ဝဝဝ ကို မရွိဆင္းရဲသားေတြ လိုက္လွဴမယ္။ မိဘမဲ့ ကေလးေက်ာင္းေတြ လိုက္လွဴမယ္။ ပရဟိတ ေဖာင္ေဒးရွင္းေတြ လိုက္လွဴမယ္ဆိုရင္ အ လကားသက္သက္ ေကာင္းကင္ေပၚ လႊင့္တင္ မယ့္အစား ကုသိုလ္မရဘူးလား။ နင္တုိ႕က ေငြ အကုန္ခံၿပီး ႐ိုးရာ ႐ိုးရာနဲ႕ တစ္႐ုိးတည္း႐ိုးၿပီး တစ္ရာတည္းရာေနတာ။ အဲဒါေတြက်ေတာ့ နင္တို႕ မစဥ္းစားဘူးမို႕လား''

''ကုန္သြားတဲ့ သိန္း ၅ဝဝဝ ဆိုတာကို နင့္မ်က္လံုးထဲကေနဖယ္ၿပီး ငါေတြးသလို ငါခံ ယူသလို ငါတို႕လူမ်ိဳးေတြ သိရွိသလိုမ်ိဳး နင္ စဥ္းစားစမ္းပါ။ ကိုယ့္လူမ်ိဳးရဲ႕အေမြအႏွစ္ကို ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ကမွ မထိန္းသိမ္းရင္ ဘယ္သူက လာထိန္းသိမ္းမွာလဲ။ အိႏၵိယနိုင္ငံကိုၾကည့္။ ၿပီးေတာ့ သီရိလကၤာ ပါကစၥတန္ အီဂ်စ္ အီတလီ။ ကမၻာေပၚမွာ ႏိုင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ သူ တို႕ဘိုးဘြားစဥ္ဆက္က အေမြအႏွစ္ေတြထိန္း သိမ္းၿပီး စိတ္ဝင္စားဖြယ္ရာေတြနဲ႕ ကမၻာလွည့္ ခရီးသြားေတြကို ဆြဲေဆာင္တယ္။ ငါတို႕ၿမိဳ႕မွာ လည္း ခုလိုမီးပံုးပ်ံ လႊတ္တင္တယ္ဆိုတာက ကုသိုလ္လည္းရ၊ ျပည္ပဝင္ေငြလည္း ရတယ္။ ေအာက္ေျခ လူတန္းစားအထိ အေျခေနကို တစ္ႀကိမ္ တစ္ခါမွ မေလ့လာဖူးဘဲနဲ႕ နင္စိတ္ ထင္တာေတြ တဖက္သက္ စြပ္စြဲမေနနဲ႕။ မီးပံုး ပ်ံဆိုတာ နင္ေတြးထားသလိုမ်ိဳး ေကာင္းကင္ ေပၚလႊတ္တင္လိုက္တာနဲ႕ သိန္း ၅ဝ အလဟ ႆကုန္ၿပီး ဘာမွ ျပန္မရလိုက္တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး''

နန္းဟြမ္ေဖြးက ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ခံုေပၚတြင္ တင္ထားေသာ လက္ကိုင္အိတ္ကို စြတ္ခနဲယူ ကာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္အတြင္းမွ ထြက္သြား ေလသည္။ ေအာက္ေျခလူတန္းစား။ ဒီစာ လံုး ကို နန္းဟြမ္ေဖြးက ေသေသခ်ာခ်ာအသံုးျပဳ သြားသည္။ သူမက ထြက္သြားေသာ္လည္း သူမ၏စကားလံုးမ်ားက စိုင္းေနာင္၏ နားထဲ တြင္ ပဲ့တင္ထပ္ကာ က်န္ရစ္ေနခဲ့သည္။ သူမ ေျပာသကဲ့သို႕ စိုင္းေနာင္သည္ ေအာက္ေျခလူ ထုအထိ သူ၏အျမင္နဲ႕ ပက္သက္၍ မေလ့ လာခဲ့ဘူးပါ။ ေလ့လာစရာလည္း မလိုဟု သူ သႏၵိ႒ာန္ခ်မွတ္ထားသည္။ နန္းဟြမ္ေဖြး ႏွင့္ သူသည္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းအရင္းႀကီးမ်ားျဖစ္ ၾကေသာ္လည္း ႐ိုးရာမီးပံုးပ်ံပြဲႏွင့္ပက္သက္၍ အျမင္ႏွင့္ အယူအဆျခင္း တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး လံုးဝမတူေခ်။

''ေဟ့ေကာင္ မစားေတာ့ရင္လည္း သြား ၾကမယ္။ ရွမ္းေခါက္ဆြဲကိုၾကည့္ၿပီး ဘာေတြ ေတြးေနမွန္းကို မသိဘူး။ ေနေရာေကာင္းရဲ႕ လား''

ဦးေလးျဖစ္သူက လက္ေမာင္းကို တြန္းထုတ္ကာေျပာလိုက္ေတာ့မွ စိုင္းေနာင္ ေဘးဘီ ကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ေအးသာယာၿမိဳ႕သစ္ ေလးကို အေပၚစီးမွျမင္ရသည္မွာ ၾကည္ႏူးဖို႕ ေကာင္းလွသည္။ အရင္တုန္းကဒီေတာင္ငူေလး တြင္ ယခုကဲ့သို႕ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မရွိေသး။ ဒီေနရာ ေလးကို သူမက အလြန္ႏွစ္သက္ ေသာေၾကာင့္ ညေနဆည္းဆာ အခ်ိန္တိုင္း လုိက္ပို႕ျဖစ္ကာ ႏွစ္ဦးသားအတူ စြန္လႊတ္ခဲ့ ဖူးသည္။ ယခုမူ ထိုအခ်ိန္က အတူလႊတ္ခဲ့ ဖူးေသာစြန္လည္း ဘယ္သို႕ဘယ္ဌာနီ ေရာက္ၿပီ မသိ။ သူမႏွင့္ သူသည္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ခ်စ္ေနသည္ကို သိေနၾကေသာ္လည္း ယခု ခ်ိန္ထိ သူမထံမွ အေျဖကို မရေသးေခ်။ ယခု ကဲ့သို႕ တန္ေဆာင္မုန္းလနီး လာၿပီဆိုလွ်င္ သူတို႕ ႏွစ္ဦး၏ ဆက္ဆံေရးသည္ ႀကိဳးျပတ္ သြားေသာ စြန္ကဲ့သို႕ဧရိယာျပင္ဘက္ ထိပင္ ေရာက္ေနတတ္ၾကသည္။

''သြား သြားၾကတာေပါ့ ဦးေလး''

.

စိုင္းေနာင္က စကား ထစ္ထစ္အအျဖင့္ ေျပာကာ ေရွ႕ဆံုးကပင္ ကားထဲဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ျမဴမ်ားကား သုန္မႈန္စြာ က်ဆင္းေနသည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း ခပ္ေဝးေဝးတြင္ရွိေသာ ေတာင္ကမူေလးကိုေတာ့ သဲကြဲစြာမျမင္ရေခ်။ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕၏အေအးဓာတ္သည္ မည္သူပင္ လာလာ စိုင္းေနာင္တို႕ကဲ့သို႕ တစ္ကိုယ္လံုးကိုရစ္ သိုင္း၍ ႀကိဳဆုိေနေလ၏။ မွန္၏။ ႀကိဳဆိုေန သည္။ မိစိမ္းကားႀကီးကလည္း စိုင္းေနာင္ကို ဥေပကၡာျပဳႀကိဳဆိုေနမည္မွာ မလြဲပင္တည္း။ ထို႕ေနာက္ စိုင္းေနာင္တို႕၏ကားငယ္ေလး သည္ အေကာက္အေကြ႕မ်ားေသာ ေတာင္ေပၚ လမ္းေလးအတိုင္း ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕အဝင္၏ ျမဴ မႈန္ၾကားထဲသို႕ တိုးေဝွ႕ကာ ေပ်ာက္ကြယ္သြား ေလေတာ့သည္။

''မီးပံုးဘာေၾကာင့္ လႊတ္ရတယ္၊ ဗုဒၶစြယ္ေတာ္ ပူေဇာ္ဖို႕ဗ်။ တန္ေဆာင္တိုင္မွာ မီးပံုးလႊတ္ ၿပီး၊ ပထမဆု ယူမယ္ ယူမယ္။ ေမာရွမ္းတို႕ကို ႏိုင္ဖို႕ဆို၊ ဆယ္ႏွစ္ဆယ္ခါ ႀကိဳးစားပါဦး။ ယမ္း စပ္နည္းေလး သိခ်င္လား၊ ဆရာေခၚရင္ ေပး မယ္ ေပးမယ္။ ျမဴေတြဆိုင္းတဲ့ တို႕ေတာင္ေပၚ၊ ေမာရွမ္းကသာ ပထမေဟ့''

ရွမ္းရိုးရာအိုးစည္မ်ားျဖင့္ သံခ်ပ္မ်ား တိုင္ကာ အတိုင္အေဖာက္ညီညီ သီဆိုကခုန္ေန ၾကသည္။ ဦးစိုင္းလူႏွင့္ ေမာရွမ္းမီးပံုးပ်ံအ ဖြဲ႕ကေတာ့ မိႈင္းဝေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ မီးစာ႐ိႈ႕ ေနၾကၿပီး စိုင္းေနာင္ကမူ ယမ္းမ်ားအေပၚတြင္ တစ္စံုတစ္ရာ ျပႆနာမျဖစ္ေအာင္ ယမ္းေခြ ေဘးနားတြင္ ေစာင့္ၾကပ္ေန၏။ အဖြဲ႕ႏွင့္ မ သက္ဆိုင္သည့္သူမ်ား မိမိတို႕သတ္မွတ္ထား သည့္ေနရာတြင္ မကပ္ရေလေအာင္ ကိုၫြန္႕လိႈင္ တို႕က ေအာ္ဟစ္သတိေပးေနသည္။ အဘယ့္ ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ မီးပံုးပ်ံမလႊတ္တင္မီ ယမ္းမ်ား ေပါက္ကြဲခဲ့ေသာ္ ယခုမီးပံုးပ်ံၿပိဳင္ပြဲတြင္ ေမာရွမ္း အဖြဲ႕ ဆုရဖို႕ေနေနသာ ေကာင္းကင္ေပၚတြင္ပင္ ေအာင္ျမင္စြာ လႊတ္တင္ႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။ ေပါက္ကြဲျခင္း။ အို . . . . ။ ေပါက္ကြဲလို႕မျဖစ္။ စိုင္းေနာင္အေနျဖင့္ ယခုမီးပံုးပ်ံႀကီး ပ်က္စီး သြားလို႕ မျဖစ္။ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ လႊတ္တင္ ႏိုင္ရန္ ရိုးရာဓေလ့ေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾက သည့္ ဒီအဖြဲ႕သားမ်ားထက္ပင္ ပို၍အေရးႀကီး ေနသည္။ ထိုစဥ္ . .  .

''ဟဲ့ စိုင္းေနာင္''

ပခံုးကိုပုတ္၍ ေခၚလိုက္ေသာေၾကာင့္ စိုင္းေနာင္ ေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။

''ဟင္ . . . ဟြမ္ ဟြမ္ေဖြး''

ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္ စိုင္းေနာင္ က ဟြမ္ေဖြးကို ၾကည့္ေနသည္။ ႐ိုးရာဝတ္စံုအျဖဴ ေရာင္ျဖင့္ ဟြမ္ေဖြးက လွပစြာၿပံဳးျပသည္။ သူမ ၏အၿပံဳးသည္ ယဥ္သည္။ ခ်ိဳသည္။ ေအးျမ သည္။ ၿပီးေနာက္ ျမင္ရသူမ်ား ျပန္၍ ၿပံဳးမျပဘဲ မေနႏိုင္ေအာင္လွသည္။ အျဖဴေရာင္ လံုျခည္ ေပၚတြင္ အျပာႏုေရာင္ အစိမ္းေရာင္ႏွင့္ အနီ ေရာင္လိႈင္းကေလးမ်ား၊ မ်ဥ္းေကြးေလးမ်ား၊ စတုရန္းအခြၽန္ေလးမ်ားျဖင့္ အႏုစိပ္ပံုေဖာ္ထား သည္။ အကၤ်ီႏႈတ္ခမ္းတြင္ အနီေရာင္ႏွင့္ အစိမ္းေရာင္ကို ခ်ည္သားျဖင့္ ပန္းပြင့္သ႑ာန္ ခ်ဳပ္ထားသည္။ ႐ိုးရာေခါင္းေပါင္းကမူ အျဖဴ၊ အနီ၊ အနက္အၾကားျဖင့္ သူမ၏ေခါင္းေပၚတြင္ ဝင့္ၾ<ြကားစြာ တည္ရွိေန၏။ မိတ္ကပ္ပါးပါးေလး ေပၚတြင္ ရွင္မေတာင္ သနပ္ခါးျဖင့္ပါးကြက္ၾကား ကြက္ထားသည္က တစ္မ်ိဳးပင္ ခ်စ္စရာေကာင္း ေန၏။ ထိုအခိုက္တြင္ေလတစ္ခ်က္ေဝွ႕ လိုက္ေသာေၾကာင့္ သူမဆီမွခ်ယ္ရီေရေမႊးရနံ႕ သူရလိုက္သည္။ ရွမ္း႐ိုးရာႏွင့္ ဘိုးဘြားတို႕ ၏အစဥ္အလာကို ထိန္းသိမ္းတတ္ေသာ နန္း ဟြမ္ေဖြးလိုသူမက ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕၏ အထင္ ကရဂုဏ္ရွိေသာ ခ်ယ္ရီ ရနံ႕ကိုႏွစ္သက္သည္မွာ အထူးအဆန္းေတာ့ မဟုတ္ေပ။

''နင့္ မီးပံုးပ်ံ ေအာင္ျမင္မယ္လို႕ နင္ ထင္ သလား''

''နင္သာ ကတိတည္စမ္းပါ။ နင္ေျပာသလို ငါတို႕ ေမာရွမ္းအဖြဲ႕မီးပံုးပ်ံႀကီး ေအာင္ေအာင္ ျမင္ျမင္ လႊတ္တင္ႏိုင္ခဲ့ရင္ ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႕ ငါ့ကို ခ်စ္တယ္လို႕ ေျပာဖို႕ ေမ့မေနပါနဲ႕''

စိုင္းေနာင္ စကားေၾကာင့္ နန္းဟြမ္ေဖြးက ၿပံဳးသည္။ မီးပံုးပ်ံကို မိႈင္းခံေနေသာမီးေရာင္က တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ သူမ၏မ်က္ႏွာကို လာ ဟပ္သည္။ အသားျဖဴေသာသူမ ပါးကြက္ၾကား ေလးႏွင့္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းသည္။ ေၾသာ္ ႐ိုးရာ ဝတ္စံုႏွင့္ ႐ိုးရာေခါင္းေပါင္း ေပါင္းထားေသာ သူမသည္ မလွဘဲ အဘယ္မွာ ရွိအံ့နည္း။

''ေမာရွမ္းအဖြဲ႕ မီးပံုးပ်ံကေတာ့ မိုင္းဝေန ပါၿပီခင္ဗ်ား။ ယမ္းေခြတပ္ပါေတာ့မယ္ခင္ဗ်ား''

''ေမာရွမ္းတို႕ကို ႏိုင္ဖို႕ဆို၊ ဆယ္ႏွစ္ဆယ္ခါ ႀကိဳးစားပါဦး။ ယမ္းစပ္နည္းေလး သိခ်င္လား၊ ဆရာေခၚရင္ ေပးမယ္ ေပးမယ္။ ျမဴေတြဆိုင္းတဲ့ တို႕ေတာင္ေပၚ၊ ေမာရွမ္းကသာ ပထမေဟ့''

အမွတ္ေပးဒိုင္လူႀကီးမ်ား၏ မိုက္ခ႐ိုဖုန္းအ သံႏွင့္အတူ ေမာရွမ္းအဖြဲ႕၏ အိုးစည္ဗံုေမာင္း အသံမ်ားက အားပါးတရ တီးခတ္မႈေၾကာင့္ စိုင္းေနာင္ သတိဝင္ကာ နန္းဟြမ္ေဖြးအပါးမွခြာ ၍ ယမ္းေခြကို အဖြဲ႕သားမ်ားႏွင့္အတူ မီးပံုးပ်ံ ရွိရာသို႕ တြန္းလာသည္။ ထို႕ေနာက္ မိႈင္းဝ ေနေသာ မီးပံုးပ်ံတြင္ ယမ္းေခြကို စတင္ခ်ိတ္ ကာ ႏိုင္လြန္ႀကိဳးျဖင့္ ၿမဲၿမံစြာခ်ည္ေႏွာင္ လိုက္သည္။ ၿပီးေသာ္ ဦးစိုင္းလူႏွင့္ မီးဆရာ က ယမ္းႀကိဳးကိုမီးရိႈ႕ကာ မီးပံုးပ်ံကို စတင္ လႊတ္တင္လိုက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ လာ ေရာက္အားေပးသည့္ ပရိသတ္မ်ား၏လက္ခုပ္ သံက အေဝရာမီးပံုးပ်ံကြင္းတစ္ခုလံုး တေသာ ေသာညံသြားသည္။

''ပရိသတ္မ်ား ယခုျမင္ေနရတဲ့ မီးပံုးပ်ံ ကေတာ့ ေမာရွမ္းအဖြဲ႕ကျဖစ္ၿပီး ဦးေဆာင္သူ ကေတာ့ ဦးစိုင္းလူနဲ႕ စိုင္းေနာင္တို႕ တူဝရီးပဲ ျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ား''

''ေမာရွမ္းအဖြဲ႕ရဲ႕ ေရႊလက္ရာ၊ ျမန္မာ ျပည္မွာ ရွားမွရွားေဟ့။ ႏိုင္မယ္ထင္လို႕ လာ ၿပိဳင္သလား၊ ဆယ္မိုး ဆယ္ေႏြ ႀကိဳးစားပါ ဦး''

မီးပံုးပ်ံသည္ ေပ ၃ဝဝ အေရာက္တြင္ မီး႐ႈး မီးပန္းမ်ား စတင္အသက္ဝင္လာေလသည္။ အနီေရာင္၊ အစိမ္းေရာင္၊ အဝါေရာင္၊ အ ျပာ ေရာင္ႏွင့္ အျပာျဖဴေရာင္ မီးပန္းမ်ား သည္ ေကာင္းကင္ယံအထက္တြင္ လွပစြာ ျဖာထြက္ေနသည္။ ငါးကေလး ေရကူးသကဲ့သို႔ အျဖဴေရာင္မီးပန္းသည္လည္း အရပ္ရွစ္မ်က္ ႏွာသို႕ လွပစြာ ကူးခတ္ေနသည္။ စိုင္းေနာင္ အ လြန္ေပ်ာ္မိ၍ ရွမ္းအိုးစည္ႏွင့္အတူ က,သည္။ စိုင္းေနာင္၏ဘဝတြင္ ယခုမီးပံုးပ်ံသည္သာ ပထမဦးစြာ လႊတ္တင္ဖူးးသည့္ မီးပံုးပ်ံျဖစ္သည္။ ယခင္ကဆိုလွ်င္ မီးပံုးပ်ံလႊတ္တင္ျခင္းကို လြန္ စြာမုန္းတီး၏။ ထိုသို႕ဆိုလွ်င္ ယခုမွအဘယ့္ ေၾကာင့္ မီးပံုးပ်ံလႊတ္တင္သနည္း။ ေအာင္ျမင္ စြာလႊတ္တင္ႏိုင္လွ်င္ အေျဖေပးမည္ဟူေသာ နန္းဟြမ္ေဖြး၏ စကားေၾကာင့္ေလာ။ မည္သို႕ ပင္ဆိုဆို ယခုမူ မိမိကိုယ္တိုင္ေအာင္ျမင္စြာ လႊတ္တင္ႏိုင္၍ ရွမ္းအိုးစည္ႏွင့္အတူ စိုင္း ေနာင္တစ္ေယာက္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာက,ေန၏။

ေတာင္ႀကီးအဆင္း လမ္းမႀကီးသည္ အ ေကြ႕အေကာက္မ်ားေသာေၾကာင့္ စိုင္းေနာင္ သတိထားကာ ကားကို ေမာင္းေနသည္။ ရွမ္း ျပည္နယ္တစ္ခြင္လံုးကို ရစ္ပတ္ထားေသာ ျမဴ ႏွင္းမ်ားကလည္း ထူထပ္ လြန္းေသာေၾကာင့္ ထင္းရူးေတာတန္းႀကီးမ်ားပင္ ျမဴႏွင္းမ်ား ေအာက္တြင္ ျမဳပ္ခ်ည္ ေပၚခ်ည္ ျဖစ္ေနသည္။ ဒီျမဴႏွင္းႏွင့္အတူစိုင္းေနာင္ ရန္ကုန္ကို ျပန္ခ်င္ သည္။ ညက (၁)နာရီေက်ာ္မွသာ မိမိတို႕ မီးပံုးပ်ံကို လႊတ္တင္ခဲ့ရၿပီး ၂ နာရီခန္႔ၾကာျမင့္ သည္အထိ အေဝရာကြင္းထဲတြင္ရွိေနခဲ့သည္။ လူအုပ္ႀကီးသည္ ည (၂)နာရီ ထိုးၿပီးေနေသာ္ လည္း ရႊင္လန္းတက္ၾ<ြကစြာျဖင့္ ထပ္မံလႊတ္ တင္မည့္ ညမီးႀကီးမီးပံုးပ်ံကို ေစာင့္ဆိုင္းအား ေပးေနၾက၏။

''သားတို႕က ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ ေပ်ာ္တယ္ ဦးရဲ႕။ ခုလို တန္ေဆာင္တိုင္မီးပံုးပ်ံပြဲ (၁ဝ)ရက္မွာ တစ္ေန႕ ဘူးခြံေကာက္လို႕ရတဲ့ေငြက ၁ဝဝဝဝ ဖိုး ေလာက္ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ႏွစ္မွတစ္ႀကိမ္ပဲ က်င္းပရတဲ့ ႐ိုးရာအစဥ္အလာပြဲေလးမို႕ ပင္ပန္း ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္တာလံုး ဒီမီးပံုးေလးေတြနဲ႕အတူ အေဝးကို လႊင့္ပစ္ခဲ့ႏိုင္ပါတယ္ ဦးရယ္။ သား တို႕က ဆင္းရဲတဲ့သူဆိုေတာ့ ႐ံုဝင္ေၾကးေပးရ တဲ့ အဆိုေတာ္ေတြပြဲကို မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ခုလို ပုဂၢိဳလ္မေရြး စည္စည္ကားကားၾကည့္ရေတာ့ သား အရမ္းေပ်ာ္တာပဲ''

သူ၏နားထဲတြင္ ကေလးငယ္၏အသံကို အထပ္တလဲလဲ ၾကားေနမိသည္။ မိမိတို႕ မီးပံုး ပ်ံ မလႊတ္တင္မီက ဘူးခြံမ်ား လိုက္လံေကာက္ ေနသည့္ ကေလးငယ္ကို ခဏတာ စကားေျပာ ၾကည့္ေသာအခါ ကေလးငယ္ကအထက္ပါအ တိုင္း ေျပာျပျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ မိမိတို႔ မီးပံုးပ်ံကို ေအာင္ျမင္စြာ လႊတ္တင္ခဲ့ၿပီးေတာင္ ႀကီးၿမိဳ႕ကို ဆက္လက္မအိပ္ဝံ႕ရဲေတာ့ပဲ ခ်က္ ခ်င္းပင္ ဦးေလးစိုင္းလူကိုေျပာကာ တစ္ေယာက္ တည္း ကားေမာင္းထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ သူမ . . . ။ ေၾသာ္ သူမ၏ ဖုန္းမက္ေဆ့တြင္ စိုင္းေနာင္ မက္ေဆ့ခ်န္ထားခဲ့သည္။ သူမ အိပ္ယာႏိုးလွ်င္ ဖတ္ၾကည့္မိမည္ထင္သည္။ ဒီစာကို သူ၏ ႏွလံုးသားမွလာေသာ စကားလံုး တို႕ျဖင့္ ေရးထားခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္၏။

''ဟြမ္ေဖြးေရ . . . ။ ငါ မွားခဲ့ပါတယ္ ဟာ။ ဟိုအရင္က မီးပံုးပ်ံလႊတ္ျခင္းကို အလ ကားသက္သက္ ေငြကို ျဖဳန္းတီးျခင္းပဲလို႕ ငါ ေတြးခဲ့မိတာေတြ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ ပါဝင္ ဆင္ႏႊဲေတာ့မွ ဒီအေတြးဟာ မွားခဲ့တယ္ဆိုတာ ငါ သိလာရတယ္။ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္နဲ႕ ငါ စကားေျပာမိတယ္။ အဲဒီကေလးငယ္က ငါ့ကို အသိဥာဏ္ဖြင့္ေပးလုိက္သလိုပဲ။ အစကေတာ့ နင့္အခ်စ္ကိုလိုခ်င္လြန္းလို႕ ငါမုန္းတဲ့ ဒီမီး ပံုးပ်ံလႊတ္တာကို ဇြတ္မွိတ္လုပ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ ေတာ့ ငါ့ရဲ႕ေသြးေၾကာထဲမွာ တိုင္းရင္းသား ေတြ ညီအစ္ကိုခ်စ္တဲ့စိတ္၊ စည္လံုးမႈအင္အား၊ ႐ိုးရာအေမႊအႏွစ္ရဲ႕ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ ျခင္းေတြ ငါ အမွန္တကယ္ သိခဲ့ပါၿပီ။ မေမ့သင့္ တဲ့အရာေတြထဲမွာ အစဥ္အလာ တစ္ခုလည္း ပါရွိတယ္ဆိုတာ ငါ နားလည္ခဲ့ပါၿပီ။ မီးပံုး ပ်ံလႊတ္ႏိုင္ခဲ့လို႕ ငါ့ကို ခ်စ္တာထက္ ငါ့ကိုအ မွန္ တကယ္ခ်စ္လို႕ ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ အေျဖကိုပဲ ငါ ရခ်င္ပါတယ္။ ခုေတာ့ နင္နဲ႕မ်က္ႏွာျခင္းမ ဆိုင္ဝံ့လို႕ ရန္ကုန္ကို ငါ ျပန္ႏွင့္ပါၿပီ။ ႏႈတ္ဆက္ ခဲ့ပါတယ္ ဟြမ္ေဖြးေရ။ ဘိုင့္ ဘိုင့္''

.

.

.

#KBZTai #Shan