ေပါမူရြာက ဘူတာအို

ေအာင္ဆန္းဝင္း၊ ကေမၻာဇတိုင္း

.

.

ဖုန္အလိမ္းလိမ္းနဲ႔ ပင့္ကူမွ်င္ကပ္ေနတဲ့ ဓာတ္ျပားေဟာင္းတစ္ထပ္ကို အခန္းရဲ႕ေခ်ာင္ က်က်တစ္ေနရာက ျပန္ေတြ႕တယ္။ အဲဒီဓာတ္ ျပားေဟာင္းေတြကို ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္မျမင္ ေတြ႕တာ ေလးငါးႏွစ္ေတာင္ရွိေတာ့မယ္ထင္ပါ တယ္။ အခ်ပ္ေရက ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္။ ဝယ္ယူ စဥ္တုန္းက တန္ဖိုးနဲ႔တြက္ရင္ ျမန္မာက်ပ္ေတြ ေလးေသာင္းဖိုးေလာက္။ ဓာတ္ျပားကို ဖန္တီး ျပဳလုပ္ထားတဲ့ ပလပ္စတစ္ရဲ႕ အားသာခ်က္ ေၾကာင့္လို႔ ေျပာရမလား။ ပင့္ကူမွ်င္စြဲဖုန္တခ်ိဳ႕ ကပ္တာလြဲလို႔ ဓာတ္ျပားေတြက အားလုံးအ ေကာင္းအတိုင္း။ ပိုးထိုးျခင္းမရွိ၊ ျခစာျခင္းမရွိ။ ဘယ္အရာကိုမွ အလြတ္မေပးတမ္း ထိုးတတ္၊ စားတတ္တဲ့ ပိုးေတြ၊ ျခေတြေတာင္ စားေသာက္ လို႔ မရႏိုင္ေလာက္တဲ့ ဓာတ္ျပဳပစၥည္းပါေနလား ဆိုတာေတာ့ စဥ္းစားစရာ။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ဓာတ္ ျပားႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အေကာင္းတိုင္း ျပန္ေတြ႕ တာ အ႐ႈံးထဲကအျမတ္။

.

ဓာတ္ျပားအားလုံးႏိုင္ငံရပ္ျခားတိုင္းတပါး သီခ်င္းေခြေတြ။ ၁၉၈ဝ ေက်ာ္ ၉ဝ ခုႏွစ္ ပတ္ လည္က ေခတ္စားခဲ့တဲ့ အျပင္းစားေရာ့ခ္သီခ်င္း ေတြ။ ပင့္ကူမွ်င္နဲ႔မႈံက်ေအာင္ ဖုန္ထေနတဲ့ ဓာတ္ျပားေတြကို တစ္နာရီေလာက္ အခ်ိန္ယူ ၿပီး အေသအခ်ာ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တယ္။ ၿပီး သြားတဲ့ ဓာတ္ျပားေဟာင္းေတြထဲက စင္ဒရဲ လားအဖြဲ႕ရဲ႕ ဓာတ္ျပားတစ္ခ်ပ္ကို စက္ထဲ ေကာက္ထည့္လိုက္တယ္။ လွ်ပ္စစ္ဂစ္တာသံ ျပင္းျပင္းေပါက္ေပါက္ကြဲကြဲဆိုတဲ့ သီခ်င္းသံက တီဗြီဖန္သားျပင္ေပၚမွာ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ျဖဴးျဖဴး အထစ္အေငါ့မရွိ။ တစ္ပုဒ္၊ ႏွစ္ပုဒ္၊ သုံးပုဒ္၊ ေလးပုဒ္ေျမာက္မွာ အေငြ႕တစ္ေထာင္းေထာင္း ထေနတဲ့ ေရေႏြးေငြ႕ မီးရထားစက္ေခါင္းႀကီးနဲ႔ အတူ ဆယ့္ႏွစ္ႀကိဳးတပ္ေဟာ္လိုဂစ္တာက ပ လပ္ကင္သံခပ္ပါးပါးထြက္က်လာတယ္။ သီ ခ်င္း ေခါင္းစဥ္က ံနေမအဘမနေု ွအေအငသည။ ျမန္ မာမႈျပဳရင္ အသည္းကြဲဘူတာလို႔ ေျပာရမလား ပဲ။

.

ေလးငါးႏွစ္အဆက္ျပတ္သြားတဲ့ အသည္း ကြဲဘူတာကို တစ္ေက်ာ့ျပန္ ခံစားရင္း အစအ ဆုံး တစ္စိမ့္စိမ့္ထိုင္ၾကည့္လိုက္တယ္။ အဲဒီ သီ ခ်င္းဆိုတဲ့ေကာင္။ အသည္းကြဲသီခ်င္းကို ရင္ ေခါင္းသံနဲ႔ အူလႈိက္သည္းလႈိက္ဆိုတာ နား ေထာင္လို႔ေကာင္းသလို အံ့ၾသဖို႔လည္းေကာင္း တယ္။ ေနာက္ သူတို႔တစ္ဖြဲ႕လုံး ေရာ့ခ္ဂီတသ မားထုံးစံကို ပီပီသသလိုက္နာၾကတယ္။ ဂ်င္း ေဘာင္းဘီ ကိုယ္က်ပ္၊ ႏြားေက်ာင္းသားဖိနပ္ ကိုယ္စီ၊ ဆံပင္အရွည္ေတြနဲ႔။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ဖန္တီးထားတဲ့ ႐ိုက္ကြင္းေတြကလည္း အေတာ္ ေလးၾကည့္လို႔ေကာင္းတယ္။ အဆင့္အတန္းရွိ တယ္။ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကို တၿငိမ့္ၿငိမ့္ထိုင္ ၾကည့္ေနရတဲ့အတိုင္း။ ဆယ္စုႏွစ္ေတြၾကာတာ ေတာင္ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ၾကည့္ၾကည့္ ျပန္နား ေထာင္႐ိုးတယ္လို႔မရွိ။ ဘာလာလာပန္းၿခံထဲ ပတ္ေျပးတဲ့ ျမန္မာ႐ိုက္ကူးေရးတခ်ိဳ႕နဲ႔က ဆီနဲ႔ ေရလိုကြာခ်င္တိုင္းကို ကြာေနတာပါ။

.

ေရေႏြးေငြ႕စက္ေခါင္းနဲ႔ မီးရထားႀကီးက တစ္ဘူတာဝင္၊ ေနာက္တစ္ဘူတာကို ခရီး ဆက္။ အသည္းကြဲဘူတာဆိုတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ဆုံးေတာ့ ကေလးဘဝက ေရႊေညာင္၊ ေပ်ာ္ ဘြယ္အစုန္အဆန္ မီးရထားခရီးစဥ္ကို သတိရ မိတယ္။ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ေရာက္တိုင္း ေပ်ာ္ဘြယ္၊ နတ္ေမာက္သြား ကားလမ္းနံေဘး က ႏွစ္ဘက္အဘိုးအဘြား ေတြရဲ႕ ရြာကိုျပန္ တယ္။ ရြာျပန္တိုင္း ေရႊေညာင္ကေန ေပ်ာ္ဘြယ္ ကို ရထားစီးတယ္။ ေပ်ာ္ဘြယ္ကေန တစ္မိုင္ သုံးဖာလုံေလာက္ေဝးတဲ့ရြာေရာက္ဖို႔ကေတာ့ ႀကဳံရာျမင္းလွည္းနဲ႔ခရီးဆက္ရတာေပါ့။ ေခြး႐ုပ္ ဘူတာမွာ ရထားလြန္းထိုးတယ္။ သာစည္ဘူ တာမွာ ခရီးတစ္ေထာက္နားတယ္။ လမ္းမွာ ၾကက္သားေၾကာ္နဲ႔ ထမင္းဆီဆမ္းဝယ္ စားတယ္။ ငါးဥသီးေတြဝယ္စားတယ္ဆို႐ုံကလြဲ ၿပီး ရထားခရီးစဥ္အေၾကာင္း မွတ္မွတ္သားသား သိပ္မရွိ။ ရထားစီးညပီး ခရီးသြားဖူးတယ္ဆို႐ုံ ေလာက္ပါ။

.

အသည္းကြဲဘူတာသီခ်င္းနားေထာင္ၿပီး ဘဝအေၾကာင္း စားၿမဳံ႕ျပန္တုန္းအေၾကာင္း တိုက္ဆိုင္ခ်င္လို႔လား မေျပာတတ္။ ေလလႈိင္း စာမ်က္ႏွာေပၚ တက္ၾကည့္ေတာ့ ရထားဘူတာ နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အေၾကာင္းအရာတခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕ ရပါတယ္။ ဓမၼမိတ္ေဆြ သူေတာ္စင္အေပါင္းတို႔ စိတ္လက္ေအးခ်မ္းစြာ တရားအားထုတ္လိုပါ က အလြန္ပင္ေအးခ်မ္းသာယာ၍ အလြန္အင္ မတန္မွ ဆိတ္ၿငိမ္လွေသာ ဤဘူတာေလးသို႔ လာေရာက္တရားအားထုတ္ႏိုင္ၾကပါၿပီ။ ၿမိဳင္ ေသလာအရပ္ေရာက္ေနသလိုပါ။ ညာအျခမ္း မွာ သစ္ပင္ၿခဳံႏြယ္ေတြအုံ႔အုံ႔ဆိုင္းဆိုင္း။ ဘယ္ အျခမ္းမွာ ျပင္းရွရွျမက္ၾကမ္းျပင္၊ ဟီးထေနတဲ့ သစ္ပင္ၿခဳံပုတ္ေတြက ဘူတာ႐ုံေရွ႕မ်က္စိတစ္ ဆုံး။

.

ပိုစိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းတာက အဲဒီဘူတာ ေလးေရွ႕ကလမ္း။ ဂ်ဳံးဂ်ဳံးဂ်က္ဂ်က္ ရထားႀကီး ေတြခုတ္ေမာင္းမယ့္ သံလမ္း။ တစ္ကိုက္သာသာ ေတာထတဲ့ ၿခဳံႏြယ္ေအာက္ အသက္ေပ်ာက္ေန လိုက္တာ လက္သည္ကို လက္ညိဳးလွမ္းထိုးရင္ မုန္းတယ္လို႔ လုပ္ၾကဦးမယ္။ သံလမ္းကရွိလို႔ ရွိမွန္းမသိ။ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ကာလကမွ ရ ထားတစ္စင္းခုတ္ေမာင္းျခင္းမရွိခဲ့တဲ့ အေနအ ထားမ်ိဳးပါ။ တံစက္ၿမိတ္ေအာက္က နံရံေပၚမွာ ေတာ့ လႈိက္လွဲစြာႀကိဳဆိုပါ၏တဲ့။ ဘယ္ရထား မွ လာလို႔မရတဲ့ဘူတာက ဘာေတြကိုလႈိက္ လႈိက္လွဲလွဲႀကိဳခဲ့တယ္ဆိိုတာ ရထားလမ္းနဲ႔ဘူ တာေဖာက္လုပ္စဥ္က တာဝန္ရွိလူႀကီးမင္းမ်ား သာအသိဆုံးျဖစ္လိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ဘူတာ တစ္ခု၊ သံလမ္းတစ္ေၾကာင္းျဖစ္ဖို႔ မလြယ္ပါ ဘူး။ ကုန္က်စရိတ္အေတာ္မ်ားပါတယ္။ အသုံး တည့္ေအာင္လုပ္ႏိုင္တဲ့ ဥာဏ္မြဲေတာ့ တိုင္း ျပည္ဘ႑ာေတြအလဟႆျဖစ္သြားပါတယ္။

.

ဒါနဲ႔ တစ္ဆက္စပ္တည္း ေခါင္းထဲေရာက္ လာတာက ရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္း၊ ေရႊ ေညာင္ၿမိဳ႕ကေန ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ကို ဆက္သြယ္ ေဖာက္လုပ္ခဲ့တဲ့ မီးရထားလမ္းပါ။ ေရႊေညာင္- နမ့္စန္လမ္းပိုင္း၊ မိုင္တိုင္အမွတ္ ၄၂၄/၅ မွာပါ ဝင္ၿပီး ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္အျမင့္ ၄၇၁၂ မွာတည္ရွိတဲ့ေတာင္ႀကီးဘူတာကို ၂၇-၇-၁၉၉၆ မွာ စတင္ဖြင့္လွစ္ပါတယ္။ ၂ဝ ဒသမ ၈၁ မိုင္အရွည္ရွိတဲ့ ေရႊေညာင္-ေတာင္ႀကီး လမ္းပိုင၈္းကို ၂၄-၁၂-၁၉၉၇ ခုႏွစ္မွာဖြင့္လွစ္ တယ္လို႔ မွတ္တမ္းေတြအရ သိရပါတယ္။ ေတာင္ႀကီးဘူတာကို စတင္အသုံးျပဳတာက ၁-၁ဝ-၁၉၉၉ ခုႏွစ္ပါ။ ခုႏွစ္သကၠရာဇ္အရ တပ္မေတာ္အစိုးရလက္ထက္က ေဖာက္လုပ္ခဲ့ တဲ့ လမ္းပိုင္းျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေရႊေညာင္- ေတာင္ႀကီးမီးရထားလမ္းပိုင္းက ျပည္သူလူထု အတြက္ အမွန္တကယ္ အက်ိဳးရွိခဲ့လား၊ ျပည္ သူ႕ဘ႑ာျဖဳန္းတီးခဲ့တာလားဆိုတာ ေပါမူရြာ ဘူတာအိုေလးက သက္ေသျပေနပါတယ္။

.

ေပါမူရြာဆိုတာ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕အေရွ႕ ေျမာက္ဘက္၊ ေတာင္ႀကီး-ဇလဲသြားကားလမ္း ေဘးက ရြာေလးပါ။ ႐ိုးသားတဲ့ေဒသခံ ပအိုဝ္းတိုင္းရင္းသားအမ်ားစုေနထိုင္ၾကပါတယ္။ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ကေန သုံးမိုင္ပတ္လည္ေလာက္ ေဝးၿပီး ရာသီေပၚသီးႏွံစိုက္ပ်ိဳးေရးကို အဓိက လုပ္ကိုင္ၾကပါတယ္။ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးအ ေနနဲ႔ ကတၱရာတစ္ဝက္၊ ေက်ာက္ေခ်ာတစ္ျခမ္း ခင္းထားတဲ့ ေတာင္ႀကီး-ဇလဲသြားလမ္းကို အ ဓိကအသုံးျပဳၾကပါတယ္။ ေပါမူရြာအလယ္ေခါင္ ေလာက္ ေတာင္ႀကီး-ဇလဲသြားကာလမ္းမအ ေရွ႕ဘက္ျခမ္းၿမိဳင္ေသလာလို ထူထပ္ေနတဲ့ သစ္ပင္ၿခဳံႏြယ္ေတြၾကားထဲမွာ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းတာ တစ္ခုရွိေနပါတယ္။တျခားေတာ့  မဟုတ္ပါဘူး။ မီးရထားဘူတာ႐ုံေလးပါ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီဘူတာေလးက ဘယ္ေသာအခါမွ မီးရ ထားလာလို႔ မရတဲ့ ဘူတာေလးျဖစ္ေနတာစိတ္ မေကာင္းစရာလို႔ ဆိုရမွာေပါ့။

.

ခရီးသြားျပည္သူနဲ႔ ကုန္စည္စီးဆင္းမႈသက္ သာေခ်ာင္လည္ဖို႔အတြက္ ႏိုင္ငံတကာမွာ မီး ရထားကို တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ အသုံးျပဳၾကပါ တယ္။ ေဒသတြင္း ႏိုင္ငံႀကီးေတြမွာ ေဝးလံ ေခါင္ဖ်ားတဲ့အရပ္ထိ မီးရထားကြန္ရက္ကို ခ်ဲ႕ ထြင္ၾကပါတယ္။ တစ္ေနရာက တစ္ေနရာ၊ ေဒ သတစ္ခုကတစ္ခု ခရီးေဝးသြားလာတဲ့ေနရာ မွာ ေလယာဥ္ပ်ံနဲ႔ ေမာ္ေတာ္ကား အသုံးျပဳျခင္း ထက္ မီးရထားစီးနင္း သြားလာရတာကုန္က် စရိတ္ေခြၽတာလို႔ ရတာအမွန္ပါ။ေရႊေညာင္- ေတာင္ႀကီး မီးရထားလမ္းပိုင္း ေဖာက္လုပ္ၿပီး စဥ္ကာလက စက္ေခါင္းနဲ႔ လူစီးတြဲ၊ တစ္တြဲ ႏွစ္တြဲပါတဲ့ ရထားခရီးစဥ္တခ်ိဳ႕ကို ခရီးသည္မ ပါဘဲ စမ္းသပ္ေျပးဆြဲဖူးတယ္လို႔ ေဒသခံေတြ က ေျပာပါတယ္။ အဲဒီလမ္းပိုင္းရဲ႕လက္ရွိအေန အထားက ျပည္သူ႔ဘ႑ာေတြ ျဖဳန္းတီးခဲ့တယ္ ဆိုတာကလြဲၿပီး ဘာတစ္ခုမွ အရာမထင္ေတာ့ ပါဘူး။

.

ၿခဳံႀကိဳၿခဳံၾကားမွာ အသက္ေပ်ာက္ေနတဲ့ ဘူတာ။ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕နဲ႔အလွမ္းမေဝးတဲ့ ေနရာက ဘူတာ။ ေပါမူရြာ ဘူတာအို(ဘူတာပ်က္)။ ျပည္သူပိုင္ ေငြေၾကးနဲ႔ မသမာသူတို႔ နားခိုရာ ေဆာက္ေပးတယ္ေျပာရမလား၊ အခ်ိန္ျပည့္ ေလာင္းကစားမႈျပဳဖို႔ ဘူတာထဲမွာ ဖဲထုပ္က အဆင္သင့္။ မူးယစ္ေဆးသုံးစြဲမယ့္ လူငယ္လူ ရြယ္မ်ားအတြက္ လိုအပ္တဲ့အသုံးအေဆာင္ေတြ က အစီအရီ။ ဘူတာအတြင္း နံရံကညစ္ညမ္းပုံ ေတြဆိုတာျမင္လို႔မွမေကာင္း။ အသီးသီးေသာ မေကာင္းမႈမ်ိဳးစုံျပဳမယ့္လူေတြအတြက္ က်န္ခဲ့ တဲ့ အစိုးရမင္းမ်ား ေဆာက္ေပးခဲ့တဲ့ နတ္ဘုံ နတ္နန္းႀကီးတစ္ခုေပါ့။ ျပည္သူလူထုအတြက္ ေဒသဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအတြက္ အက်ိဳးရွိ၊ အက်ိဳးျဖစ္ ထြန္းေအာင္ မလုပ္ခဲ့တဲ့ မ်က္ကန္းဥာဏ္မြဲေတြ ရဲ႕ လုပ္ရပ္က စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းလြန္းပါ တယ္။

.

ပိုဆိုးတဲ့ အခ်က္က နဂိုခင္းၿပီးသားရထား သံလမ္းကို ဘယ္လိုမွ အသုံးျပဳလို႔မရေအာင္ တစ္စစီျဖဳတ္ၿပီး လမ္းမေဘးျဖစ္သလို ပုံထား တာပါ။ လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုရေအာင္ရွာ၊ သံလမ္းတစ္ခုရေအာင္ခင္းၿပီးမွ အသုံးျပဳလုိ႔မရ ဘူးဆိုတာ လက္ခံႏိုင္စရာသိပ္ေတာ့မရွိပါဘူး။ အမွန္တကယ္ တတ္သိနားလည္တဲ့ ကြၽမ္းက်င္ ျမန္မာပညာရွင္၊ ႏိုင္ငံတကာပညာရွင္စစ္စစ္ေတြ နဲ႔ ျပဳျပင္ၾကည့္ရင္ အနိမ့္ဆုံးအဆင့္ကုန္တင္ ရထားသြားလို႔ရလိမ့္မယ္လို႔ ယူဆမိပါတယ္။ အိမ္နီးခ်င္းတ႐ုတ္ႏိုင္ငံမွာ ျမင့္မားေခါငဖ်ားတဲ့ အရပ္ေဒသေတြအထိ ျမန္ႏႈန္းျမင့္ရထားေျပးဆြဲ ေနတယ္ဆိုတာ အားလုံးအသိပါ။ ေရွ႕လူေတြ ဥာဏ္မြဲသေလာက္ ေနာက္လူဆင္ျခင္တုံတရား ကင္းေတာ့ ဘယ္မွကို ခရီးမေရာက္ႏိုင္တဲ့ ေပါ မူရြာကဘူတာအိုလို ျပည္သူ႔ဘ႑ာေတြ အလ ဟႆ ေလလြင့္ဆုံး႐ႈံးေနဦးမွာ အမွန္ပဲျဖစ္ပါ တယ္။       ။ 

.

.

.

#KBZTai #Shan