အမယ္စံု စိုက္ပ်ိဳးေရးသို႔

ေက်ာ္လင္းဦး (ရွမ္းျပည္)

.

.

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာ ဝန္းက်င္က စိုက္ပ်ိဳးေရးႏွင့္ နာမည္ေက်ာ္ခဲ့သည့္ ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ ၂ဝ၁၂ ကာလသို႔ ေရာက္ခဲ့ေသာ္ စိုက္ပ်ိဳး ေရးႏွင့္ ဝင္ေငြေကာင္းေကာင္း မရေတာ့သည့္ ႏိုင္ငံမ်ားစာရင္းတြင္ ပါဝင္ပါသည္။ ေတာင္ သူလယ္သမားဦးေရ သံုးပံုႏွစ္ပံု ရွိသည့္ျမန္မာ ေတာင္သူ လယ္သမားမ်ား၏ တစ္ႏွစ္ပ်မ္းမွ် ဝင္ေငြသည္ ေဒၚလာ ၂ဝ ခန္႔သာ ရွိၿပီး စားနပ္ရိကၡာဆိုင္ရာ စာတမ္းတြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။ ဆန္ထြက္သည့္ ႏုိင္ငံတြင္ စားစရာ ဆန္ရွိေပမယ့္ ဆင္းရဲသည့္ အိမ္ေထာင္စုမ်ားသည္ သူတို႔ဝင္ေငြ၏ ၇ဝ ရာခိုင္ႏႈန္းကို အစားအေသာက္အတြက္ အသံုးျပဳေန ရသည္ဟုလည္း ေဖာ္ျပ ထားသည္။ ဆင္းရဲတြင္း နက္ေနသည့္ ေတာင္ သူလယ္သမားမ်ားအတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီး နည္း စနစ္သစ္မ်ား ျဖန္႔ေဝေပးေနသည့္ ပညာရွင္မ်ားက လူအားမ်ားစြာ သံုးၿပီး စိုက္ရသည့္ နည္းစ နစ္မွ လူနည္းနည္းႏွင့္ သက္ေတာင့္သက္သာ စိုက္ပ်ိဳးၿပီး ေအာင္ျမင္ျဖစ္ထြန္းသည့္ လယ္ကြက္မ်ား စိုက္ပ်ိဳးျခင္း နည္းစနစ္မ်ားကို အစားထိုး အသံုးျပဳေနၾကသည္။ လုပ္သားအင္အား ရွားပါး ျခင္း၊  ေနပူစပ္ခါးတြင္ လုပ္ကိုင္ရျခင္းေၾကာင့္ သက္ေတာင့္သက္သာ လုပ္ကုိင္ရျခင္းအတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီး စက္ကိရိယာမ်ားကို အစားထိုးအ သံုးျပဳေစျခင္းျဖင့္ လယ္ယာေျမ၏ လုပ္အား တိုးတက္လာေစသည္။ အခ်ိဳ႕ေသာ လယ္ယာ ေျမမ်ားတြင္ စပါးတစ္ရာသီၿပီးစီးပါက ေနာက္ ထပ္စိုက္ပ်ိဳးသီးႏွံမွာ ပဲအမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ သို႔ ေသာ္ မတ္ပဲ အပါအဝင္ ပဲအမ်ိိဳးမ်ိဳးကို မူလ က အိႏၵိယေစ်းကြက္ကို အမွီျပဳၿပီး ထုတ္လုပ္ ရျခင္း ျဖစ္သည္။ မႏွစ္က တင္သြင္းခြင့္ကို ကန္႔ သတ္လိုက္ျခင္းေၾကာင့္ ျမန္မာေတာင္သူမ်ား အပါအဝင္ ပဲကုန္သည္မ်ား ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡ ေရာက္ရသည္။ အလားအလာရွိသည့္ အျခား သီးႏွံက တမ်ိဳးမ်ိဳးကို ဝိုင္းဝန္းစဥ္းစားၾကည့္သည့္ အခါ ပဲပုပ္ကုိ ေတြ႕လာသည္။ ထိုပဲပုပ္ကို က ခ်င္၊ စစ္ကိုင္းတိုင္း၊ ဧရာဝတီတိုင္း၊ ပဲခူးတိုင္း တို႔တြင္ မူလက ရွမ္းျပည္နယ္မ်ားတြင္ စိုက္ဧက ေတာ္ေတာ္မ်ားခဲ့ရာမွ တိုးခ်ဲ႕ စိုက္ပ်ိဳးခဲ့သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ယင္းသို႔ တိုးခ်ဲ႕စိုက္ပ်ိဳးျခင္းသည္ လုပ္သင့္သည္ဟု ယူဆေနေသာ ပညာရွင္ အ မ်ားအျပား ရွိလာသည္။ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္၏ ေစ်း ကြက္တစ္ခုတည္း အေပၚ မွီခိုရျခင္းေၾကာင့္ မိမိ တို႔ တုိင္းျပည္၏ ထုတ္ကုန္မ်ား ေစ်းမရျခင္း၊ အႏွိမ္ခံရျခင္းမ်ားသည္ အမွန္တကယ္ စိုက္ပ်ိဳး အားထုတ္ခဲ့သည့္ ေတာင္သူမ်ားေလာက္ ဘယ္ သူမွ ခံစားရမည္ မဟုတ္ဟု ဆိုႏုိင္သည္။

.

ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးၾကည့္ေသာ္ ျမန္မာ ျပည္သည္ လူဦးေရ သန္းေထာင္ခ်ီ ရွိေနသည့္ တ႐ုတ္ႏွင့္ အိႏၵိယ ႏွစ္ႏုိင္ငံၾကားတြင္ ရွိေန သည္။ အာဆီယံႏွင့္ လည္းေကာင္း၊ မဲေခါင္ျမစ္ဝွမ္းေဒသ မ်ားႏွင့္ ဆက္စပ္ေနသည္။ ေဒသတြင္း စီးပြား ေရး ဆက္စပ္ေနသလို ပထဝီအေနအထားႏွင့္ အလားအလာမ်ားကလည္း စိုက္ပ်ိဳးေရး ထုတ္ ကုန္မ်ားအတြက္ ေစ်းကြက္ရွိေနသည္ဟု ဆိုႏုိင္သည္။ ေနာက္တစ္ခ်က္မွာ ျမန္မာျပည္သည္ ပထဝီ သေဘာတရားအရ ေဂဟစနစ္ေပါင္းစံု ရွိေသာ တိုင္းျပည္ျဖစ္သည္ဟု ဆိုႏုိင္သည္။ အ ပူပိုင္းေဒသ သီးႏွံမ်ား စိုက္ႏိုင္သလို ျမန္မာျပည္အလယ္ပိုင္း ေဒသတြင္ ရွိေနသည့္ မိုးေခါင္ ေရရွား၊ ဝန္းက်င္ေဒသသည္ အပူပိုင္းဇံုအတြင္း တည္ရွိေနသလို သမပိုင္းေဒသတြင္ စုိက္ပ်ိဳး ႏိုင္သည့္ သီးႏွံမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ရွမ္း၊ က ခ်င္ေဒသမ်ားတြင္ စိုက္ပ်ိဳးႏုိင္သည္။ ထိုနည္း တူ ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚေဒသသည္ ႏုိင္ငံတုိင္းတြင္ မရွိၾကပါ။ ျမစ္ဝကြၽန္းေဒသတြင္ရွိေသာ ႏုိင္ငံ သည္ အင္မတန္ ကံေကာင္းသည္ဟု ပညာရွင္ မ်ားက သတ္မွတ္ထားၾကသည္။ အဘယ္ ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚေဒသမ်ားသည္ ႏုံးတင္ေျမႏု ရပ္ဝန္းေဒသမ်ား ျဖစ္ေပၚလာၿပီး စိုက္ပ်ိဳးေရးအတြက္ အလားအလာ အလြန္ ေကာင္းပါသည္။

.

ယခုႏွစ္ပိုင္းကာလတြင္ မိုးေကာင္းၿပီး ေရ ႀကီးေရလွ်ံ ျဖစ္ေပၚခဲ့ပါသည္။ သစ္ေတာမ်ား ျပဳန္းျခင္းေၾကာင့္ ေရကို မထိန္းသိမ္းႏုိင္သည္ ကို ေတြ႕ရသည္။ အခ်ိဳ႕ေသာ လယ္သမားမ်ား သည္ လယ္စိုက္ၿပီးခါမွ ပ်က္စီးျခင္း၊ ဆံုး႐ႈံးသြား ျခင္းမ်ားႏွင့္ ႀကံဳရသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ပ်ိဳးစ ပါးအပါအဝင္ စိုက္ထုတ္ႏိုင္သည့္ သြင္းအားစု အပိုင္းတြင္ လူမ်ားစြာ ခ်ိဳ႕တဲ့အားနည္းေနသည္ ကို ေတြ႕ရသည္။ အစိုးရပိုင္းမွ စီမံခန္႔ခြဲမႈ အား နည္းသည့္ ေနရာမ်ားတြင္ စိုက္ပ်ိဳးစားရိတ္ အ မေတာ္ေၾကးသည္ ဇြန္လတြင္ ထုတ္ေပးရမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ၾသဂုတ္လကုန္ခ်ိန္ေလာက္မွ ထုတ္ေပးႏုိင္ျခင္း မ်ားလည္း ရွိသည္ဟု သိရ သည္။ ထို ျပႆနာမ်ားအျပင္ ရာသီဥတု ေျပာင္းလဲလာမႈ၊ ေရႀကီးေရလွ်ံမႈ စသည့္ ေတာင္သူလယ္သမားတို႔အား ထိုးႏွက္ေနသည့္ ျပႆ နာမ်ားလည္း ရွိသည္။ ရာသီဥတု ေျပာင္းလဲမႈ သည္ ႀကီးမားေသာ စိန္ေခၚမႈ ျဖစ္သည္။ ရာ သီဥတု ေျပာင္းလဲမႈကို ျပဳျပင္၍ မရေသာ္လည္း ရာသီဥတု ေျပာင္းလဲမႈႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြ မႈရွိသည့္ စိုက္ပ်ိဳးေရး ပံုစံကိုသာ လိုက္ၿပီးျပဳ ျပင္ ေျပာင္းလဲရေပမည္။ ရာသီဥတု ေျပာင္းလဲ မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ျပႆနာမ်ားအနက္  ေရႀကီးေရလွ်ံမႈ၊ မိုးေခါင္မႈ စသည့္ ေနာက္ဆက္တြဲ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ေဘးဒုကၡမ်ားကို အနည္း ဆံုးျဖစ္ေအာင္ အေျခခံအေဆာက္အအံုမ်ားကို ျပင္ဆင္ထားရမည္။ ေရႏုတ္ေျမာင္း၊ ေရတား တမံမ်ားကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ ထားရမည္၊ ေရလွ်ံမႈ ခံစားရသည့္ ေဒသမ်ား တြင္ ေရျမႇဳပ္ျခင္းဒဏ္ကို ခံႏိုင္သည့္ သီးႏွံမ်ား ကို ေရြးခ်ယ္စိုက္ပ်ိဳးရမည္။ စပါး စိုက္သည္ဆို ပါက စိုက္ပ်ိဳးေရးသုေတသနမွ ထုတ္ေဝေန သည့္ ေရျမႇဳပ္ (၁)၊ ေရျမႇဳပ္ (၂) စသည့္ မ်ိဳး စိတ္အသစ္မ်ား ရွိသည္။

.

တဖန္ လုပ္ကြက္ငယ္ လယ္သမားမ်ားကို လည္း အားေပးသင့္သည္။ လယ္သမားထုႀကီး ၏ ၈ဝ ရာခိုင္ႏႈန္းသည္ ၁ဝ ဧက ပိုင္ဆိုင္သည့္ လုပ္ကြက္ငယ္ လယ္သမားမ်ား ျဖစ္သည္။ ရာ သီဥတု ေျပာင္းလဲမႈဒဏ္ကို ခံႏုိင္ရန္ မိ႐ိုးဖလာ ကိုယ့္လက္ကိုယ္စိုက္ေနျခင္းျဖင့္ မလြယ္ကူပါ။ လုပ္ကြက္ငယ္ေသာ္လည္း စီမံခန္႔ခြဲမႈတြင္ စု ေပါင္းစီမံခန္႔ခြဲသည့္ ေခတ္မီစိုက္ပ်ိဳးေရး စနစ္ သို႔ ေျပာင္းလဲရန္ လိုသည္။ ထုိ စနစ္ေျပာင္းလဲ ရန္ ႏုိင္ငံေတာ္က ေသာ္လည္းေကာင္း၊ လယ္ သမားက ေသာ္လည္းေကာင္း၊ တစ္မ်ိဳးတည္း လုပ္၍မရသည္ကို သတိျပဳရသည္။ လယ္သ မားသည္ ပင္ကိုယ္ သေဘာအရ တစ္ဦးခ်င္း သီးသန္႔ ဆန္ပါသည္။ အလုပ္သမား လူတန္း စားႏွင့္ မတူပါ။ အလုပ္သမားသည္ စက္႐ုံတြင္ လုပ္အားမွ လြဲ၍ အျခားေသာ ကိုယ္ပိုင္ဟူ၍ မရွိပါ။ ထိုအေနအထားေၾကာင့္ အလုပ္သမား လူတန္းစားသည္ စုစည္းမႈ ပို၍အားေကာင္း သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ လယ္သမားတြင္ ပိုင္ ဆိုင္မႈ ဟူ၍ သီးသန္႔ရွိေနသည္။ စုေပါင္းလုပ္ ေဆာင္မႈ၊ စုေပါင္းစီမံခန္႔ခြဲမႈမ်ားတြင္ အသားတ က် မရွိေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ အစိုးရ၊ လယ္သမားႏွင့္ ပုဂၢလိက တည္းဟူေသာ သံုး ဦး ဖလွယ္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္သည့္ လုပ္ ငန္းစဥ္မ်ား ရွိရန္လိုအပ္ပါသည္။ စိန္ေခၚမႈ မ်ား စြာ ရွိေနေသာ ေနရာတြင္ ႏုိင္ငံေတာ္ အစိုးရ တစ္ခုတည္းျဖင့္ လိုအပ္ခ်က္မ်ားအားလံုးကို မ ျဖည့္ဆည္းေပးႏုိင္ပါ။ ပုဂၢလိက က႑၏ အ ရင္းအႏွီးႏွင့္ ကြၽမ္းက်င္မႈကို ဆြဲေခၚရမည္။ ယင္းသို႔ ဆြဲေခၚရာတြင္ ျပည္တြင္းရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈ ေရာ၊ ႏုိင္ငံတကာ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈမ်ားအားလံုး ကို ဆြဲေဆာင္ႏုိင္ရန္ လိုသည္။ က႑မ်ားကို လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ပိုင္းျဖတ္ရန္ အေရး ႀကီးသည္။ အတိတ္ကာလမ်ားက အစိုးရသည္ ကိုယ္တိုင္ လယ္သမားလုပ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ အ စိုးရ၏ အလုပ္မွာ ဥပေဒမူေဘာင္၊ ေပၚလစီမူ ေဘာင္အတြင္း အလုပ္လုပ္ႏုိင္ရန္ ဥပေဒမ်ားကို ျပဌာန္းေပးရန္ အဓိကတာဝန္ရွိသည္။ သုေတ သန လုပ္ငန္းသည္ အလြန္စြန္႔စားရေသာ လုပ္ ငန္းျဖစ္သည္။ စပါးမ်ိဳး တစ္မ်ိဳးထြက္ေပၚလာ ရန္ အနည္းဆံုး ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ အခ်ိန္ ေပးရသည္။ ေငြေၾကးစိုက္ထုတ္ရသည္၊ ထိုအေနအေျခကို အစိုးရမွသာ တတ္ႏုိင္သည္။

.

ဆည္ေျမာင္းမ်ား တည္ေဆာက္ျခင္း၊ ေရ တားတမံမ်ား၊ ေရရရွိေရး စီမံကိန္းမ်ား၊ လမ္း ပန္းဆက္သြယ္ေရးမ်ား၊ ေက်းရြာလွ်ပ္စစ္မီး ရရွိ ေရး စသည္တို႔ကို အစိုးရမွသာ လုပ္ႏုိင္သည္။ ပုဂၢလိကသည္ သီးႏွံတန္ဖိုး ကြင္းဆက္တြဲဘက္ ကုန္သည္ အလုပ္မ်ားတြင္ ပါဝင္လုပ္ေဆာင္ရန္ လိုသည္။ ေရာင္းဝယ္ျခင္း၊ သိုေလွာင္ျခင္း၊ ႀကိတ္ခြဲျခင္း၊ တန္ဖိုးျမင့္ ထုတ္ကုန္ထုတ္ျခင္း၊ ေစ်းကြက္သို႔ ပို႕ေဆာင္ျခင္းမ်ားတြင္ ပါဝင္ပတ္ သက္ရေပမည္။ လယ္သမား၏ အလုပ္မွာ စိုက္ ပ်ိဳးရန္၊ ထုတ္လုပ္ရန္၊ အရည္အေသြးျမင့္ ထုတ္ ကုန္မ်ား ထုတ္လုပ္ရန္ အဓိကတာဝန္ရွိသည္။ ဤသို႔ က႑မ်ားကို အေသအခ်ာ ပိုင္းျခားၿပီး ကြင္းဆက္မ်ား တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု ခ်ိတ္ဆက္လုပ္ ေဆာင္ရန္ အေရးႀကီးသည္။ ယေန႔ကာလတြင္  ကြင္းဆက္မ်ား ျပတ္ေနျခင္း၊ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု ယံုၾကည္မႈ မရွိသည္ကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။ လယ္သမားႏွင့္ အစိုးရၾကား ယံုၾကည္မႈ မရွိ ျခင္း၊ လယ္သမားႏွင့္ ပုဂၢလိက ကုန္သည္မ်ား ၾကား ယံုၾကည္မႈ မရွိျခင္းတို႔ေၾကာင့္ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး ယံုၾကည္မႈ တည္ေဆာက္ရန္ အေရး ႀကီးပါသည္။ လယ္ယာက႑ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ လာရန္ ျပည္တြင္းမွ သာမက ျပည္ပရင္းႏွီး ျမႇဳပ္ႏွံမႈမ်ားကို ဖိတ္ေခၚရန္ လိုအပ္ပါသည္။

.

ျမန္မာျပည္တြင္ လာေရာက္ျမႇဳပ္ႏွံလိုသည့္ ကုန္သည္မ်ား၊ ႏိုင္ငံျခား ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူမ်ား အေနျဖင့္ လယ္ယာက႑တြင္ မရွိသေလာက္ ျဖစ္ေနသည္။ ျပည္တြင္းမွ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံလိုသူ အနည္းစုေလာက္သာ လယ္ယာက႑ကို စိတ္ ဝင္စားပါသည္။ စိုက္ပ်ိဳးေရးသည္ အလြန္စြန္႔ စားရသည့္ အလုပ္ျဖစ္သည္ကို ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူ မ်ားက လက္ခံထားသည္။ ဆံုး႐ႈံးႏုိင္ေျခ အ လြန္မ်ားသည္ဟု ဆိုႏုိင္သည္။ အာမခံမႈ မရွိ ေသာ လုပ္ငန္းကို ေတာ္တန္႐ုံ စီးပြားေရးသမား မ်ားက စိတ္မဝင္စားပါ။ မိုးေလဝသေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ဆံုး႐ႈံးမႈကို အနည္းဆံုးျဖစ္ ေအာင္ မည္သို႔ လုပ္ေဆာင္မည္ကို အစိုးရမွဦး ေဆာင္ထူေထာင္ရန္ လိုပါသည္။ စိုက္ပ်ိဳးေရး သီးႏွံ အာမခံစနစ္သည္ ယေန႔တိုင္ မရွိေသး သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ လယ္ယာက႑ႏွင့္ဆက္ စပ္လုပ္ကိုင္ေနသူမွာ လူဦးေရ၏ ၇ဝ ရာခိုင္ႏႈန္း ရွိေသာ္လည္း လယ္ယာက႑ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ပို႕ကုန္ဝင္ေငြ အေျခအေနမွာ ႀကံ့ခိုင္ေရးအရ လက္ထက္ေရာ၊ အန္အယ္လ္ဒီ အစိုးရလက္ ထက္ေရာ ႏွစ္ခုစလံုးတြင္ သိသိသာသာ တိုး တက္လာျခင္း မရွိပါ။ စီးပြားေရး ကူးသန္း ဝန္ ႀကီးဌာနစာရင္းမ်ားအရ လယ္ယာက႑ ပို႕ကုန္ မ်ား၏ ဝင္ေငြစာရင္းမွာ ၂ဝ၁၁-၁၂ ဘ႑ာႏွစ္ ႏွင့္ ၂ဝ၁၃ ဘ႑ာႏွစ္မ်ားတြင္ ၃ဝ ရာခိုင္ႏႈန္း ဝန္းက်င္ခန္႔သာ ရွိခဲ့ၿပီး ေနာက္ပိုင္းႏွစ္မ်ားတြင္ ၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္း ဝန္းက်င္ေအာက္သာ ရွိေနသည္ ကို ေတြ႕ရသည္။ လယ္ယာ က႑ပို႕ကုန္မ်ား တြင္ ဆန္အပါအဝင္ ျဖစ္သည္။ ဆန္တင္ပို႕မႈ မွာ စံခ်ိန္တင္ ျမင့္တက္လာသည္ကို ေတြ႕ရ သည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ႏွစ္က ဆန္တင္ပို႕ႏိုင္မႈမွာ ဆန္ တန္ခ်ိန္သံုးသန္းေက်ာ္ ရွိခဲ့သည္။ ျပည္ပသို႔ တင္ပို႕ႏုိင္မႈမွာ ျမန္မာ- တ႐ုတ္ ကုန္သြယ္ ေရးလမ္းေၾကာင္းေပၚတြင္ မ်ားစြာတည္ေန သည္။ တ႐ုတ္ဘက္မွ မူဝါဒ အေျပာင္းအလဲ ေပၚတြင္ ျမန္မာ့ဆန္ေစ်းအေျခအေနမ်ားစြာ မူ တည္ေနပါသည္။

.

ျမန္မာ့ဆန္ကို တ႐ုတ္ႏုိင္ငံသို႔ တင္ပို႕မႈမွာ တန္ခ်ိန္ ၅ ဒသမ ၆ သန္းခန္႔ ရွိသည္။ ျမန္ မာဆန္ေစ်းကြက္ ေကာင္းလာသည္ ဆိုရာ၌ ၂၅ မတ္ဆန္မ်ားကို အာဖရိကသို႕ တင္ပို႕ခဲ့ သည္မ်ားလည္း ရွိသည္။ အထူးသျဖင့္ နယ္စပ္ လမ္းေၾကာင္းျဖင့္ တ႐ုတ္ဘက္သို႔ အားျပဳၿပီး သြားေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ အရည္အေသြးကို အေၾကာင္းျပကာ ဆန္တင္ ပို႕မႈကို ပိတ္လိုက္သည္မ်ားလည္း ရွိသည္။ ကုန္ သြယ္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး မူဆယ္ဘက္တြင္ တရားဝင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း တ႐ုတ္အစိုးရဘက္မွ ကုန္သည္မ်ား တရားဝင္ မဟုတ္၊ ကုန္သည္ မ်ားအေနျဖင့္ အစိုးရကို အခြန္ေပးေဆာင္ျခင္း မရွိပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ တ႐ုတ္ကုန္သည္မ်ား အ ေနျဖင့္ တရားဝင္ မဟုတ္ေသာ လမ္းေၾကာင္း မ်ားမွ တ႐ုတ္ျပည္အတြင္း ဆန္မ်ားကို တင္ သြင္းျခင္းမ်ား ရွိလာသည္။ ယင္းသို႔ ျဖစ္ေနျခင္း ေၾကာင့္ ေစ်းကြက္သည္ ဝယ္သူေစ်းကြက္ျဖစ္ ေနသည္။ ေနာက္တစ္ခုမွာ ဘိန္းအစားထိုး ေခါင္းစဥ္ေအာက္တြင္ ထိုက္သင့္ေသာ တန္ခ်ိန္ တစ္ခုကို ခြင့္ျပဳေပးထားသည္ကိုလည္း ေတြ႕ရ သည္။ ဤအေနအထားမ်ားသည္ ြ အသ ြ ျဖစ္ သင့္သည္ဟု ေျပာဆိုလာၾကသည္မ်ားလည္း ရွိ သည္။ အစိုးရခ်င္း ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ ၿပီး ဝယ္ယူျခင္းသည္ အာမခံမႈ အရွိဆံုးျဖစ္ သည္ဆိုသည့္ ဆန္တန္ခ်ိန္ ၃ ဒသမ ၆ သန္း ေလာက္ ေရာင္းရျခင္းသည္ ေစ်းကြက္အသစ္ မ်ား ပြင့္သြားျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဤေစ်း ကြက္သည္ မည္မွ် ခိုင္မာမည္နည္း၊ အစိုးရခ်င္း သေဘာတူ စာခ်ဳပ္ျဖင့္ ႏုိင္ငံတကာေစ်းကြက္ တြင္ ဝင္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ႏုိင္ရန္ ဆန္၏ အရည္ အေသြးက စကားေျပာလာပါသည္။ ထုတ္လုပ္ မႈသည္ တည္ၿငိမ္မႈ ရွိရန္ လိုအပ္ပါသည္။ အ ေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ ျပည့္မွီေအာင္ မတင္ ပို႕ႏုိင္ပါက ေစ်းကြက္ ပ်က္သြားေပမည္။ ဆန္စ ပါး ထုတ္လုပ္မႈကို ၂ဝ၂ဝ ကာလတြင္ တန္ခ်ိန္ ၄ သန္းအထိ မွန္းဆထားသည္။ ေကာင္းေသာ ရည္မွန္းခ်က္ ျဖစ္သည္။ သတိျပဳရန္မွာ အစဥ္ အဆက္ ဆန္ သို႔မဟုတ္ စပါးကို ဗဟိုျပဳၿပီး လုပ္ကိုင္ရွာေဖြေနျခင္းမွ ခြာသင့္ခ်ိန္ေရာက္ေန ၿပီဟု ယူဆပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဆန္စပါးတြင္ ျမန္မာထက္ ေရွ႕သို႔ ေရာက္ေန ေသာ္ ထိုင္း၊ ဗီယက္နမ္၊ အိႏၵိယ၊ ေနာက္မွ လိုက္လာေသာ ကေမၻာဒီးယား၊ ဘရာဇီး စ သည့္ ဆန္ထုတ္သည့္ ႏုိင္ငံမ်ား၏ ေရာက္ေန သည့္ နည္းပညာ၊ ေစ်းကြက္တြင္ ဦးထားမႈမ်ား အတြက္ အရင္းအႏွီးအမ်ားအျပား ထည့္သြင္း ရေပမည္။ ေရွ႕ေရာက္ေနေသာ ႏုိင္ငံမ်ားကို ေနာက္မွ လိုက္ေနရန္မွာ အလွမ္းေဝးလွသည္။ ကာလတစ္ခုအထိ ဆန္စပါးႏွင့္ ပတ္သက္လာ လွ်င္ ဆင္းရဲသားေစ်းကြက္ကိုသာ မွီခိုေနရဦး မည္ဟု ဆိုသည္။ သူေဌးေစ်းကြက္တြင္ ၿပိဳင္ ဘက္ႏုိင္ငံမ်ားသို႔ မီေအာင္ လိုက္ႏုိင္ႏိုင္ေအာင္ ခက္ခဲေပဦးမည္။ ထိုသို႔ေသာ အေျခအေနတြင္ အမယ္စံု စိုက္ပ်ိဳးေရး ဘက္သို႔ ဦးစားေပး စဥ္း စားသင့္သည္။ စက္မႈကုန္ၾကမ္း သီးႏွံမ်ားျဖစ္ သည့္ ေရာ္ဘာ၊ ႀကံသၾကား၊ ဆီထြက္ သီးႏွံ၊ ပဲမ်ိဳးစံု အထိ ပါဝင္သည္။ အေရးႀကီးသည္မွာ ေစ်းကြက္ကို တစ္ေနရာတည္း မွီခိုရျခင္းမွ ကင္းလြတ္ရန္ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ ပဲႏွင့္ ႏွမ္းေစ်းကြက္သည္ အက်ယ္ႀကီး ျဖစ္ေနေသာ္ လည္း အိႏၵိယကို မွီခိုရျခင္းမွာ မူလကာလမ်ား တုန္းက ပဲႏွင့္ ႏွမ္းကို ဂ်ပန္သို႔ တင္ပို႕ရန္ စီ စဥ္ခဲ့ဖူးသည္။ ထို နမူနာပစၥည္းမ်ားသည္ ဓာတု အၾ<ြကင္းအက်န္မ်ား မကုန္စင္ဟု ဆုိကာ ျမန္ မာျပည္သို႔ ျပန္ပို႕ခဲ့သည္။ အစိုးရ၊ ေတာင္သူ၊ ပုဂၢလိကမ်ား သံုးဖလွယ္ ညိႇႏိႈင္းေျဖရွင္းရန္ လို သည္။ အၾ<ြကင္းအက်န္ ဓာတုပစၥည္းမ်ားမွ ကင္း စင္ရန္ စိုက္နည္းစနစ္ကို ေတာင္သူကလည္း သိထားရန္ သိုေလွာင္သည့္ ပုဂၢလိက ကုန္သည္ ကလည္း လိုသည္။ အစိုးရကလည္း ဓာတုအ ၾ<ြကင္းအက်န္မ်ား ပါဝင္မႈ ရွိမရွိကို စမ္းသပ္စစ္ ေဆးႏုိင္သည့္ ဓာတ္ခြဲခန္းမ်ားကို လက္လွမ္းမီ သည့္ နယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ရွိႏုိင္ေအာင္ အစီအစဥ္မ်ား ေရးဆြဲထားရန္ လုပ္ေဆာင္ထား ရန္ လိုပါသည္။ ဤသို႔ စနစ္တက် လုပ္ေဆာင္ မွသာ အမယ္စံု စိုက္ပ်ိဳးေရးကို အေျခခိုင္ခိုင္ ႏွင့္ ခိုင္မာသည့္ ေစ်းကြက္အျဖစ္ ဦးေဆာင္ ေလွ်ာက္လွမ္းႏုိင္ေပမည္ဟု ယူဆမိပါသည္။

.

.

.

#KBZTai #Shan